Firmowe budynki i lokale co jakiś czas potrzebują remontu i odnowienia, aby polepszyć ich funkcjonalność lub doprowadzić je do stanu używalności. To oznacza konieczność ponoszenia na ten cel nakładów w określonej wysokości. Takie wydatki można odliczyć od kosztów uzyskania przychodu, trzeba jednak mieć świadomość, że można to uczynić tylko w niektórych przypadkach. Na powstanie takiej możliwości wpływa przede wszystkim charakter dokonanych zmian modernizacyjnych, a także czas, w którym zostały one dokonane. Warto dowiedzieć się, jak rozliczać wspomniane kwestie.
Czym jest remont?
Pojęcie remontu zostało zdefiniowane w obowiązującej aktualnie ustawie – Prawo budowlane. Z zawartych w tym dokumencie przepisów wynika jasno, że za remont należy uważać realizację w konkretnym budynku lub pomieszczeniu przeznaczonym do użytku publicznego robót budowlanych, których istota sprowadza się do odtworzenia stanu pierwotnego, które nie są jednocześnie bieżącą konserwacją.
W remoncie można stosować inne wyroby budowlane niż te, które zostały zastosowane pierwotnie. Zasadniczo przy zakwalifikowywaniu danych czynności jako remontu nie bierze się pod uwagę wysokości środków pieniężnych przeznaczonych na wykonanie określonych prac remontowych. Jeśli remont został dokonany po wprowadzeniu danego środka trwałego do ewidencji, w takim przypadku wydatki takie zalicza się bezpośrednio do kosztów podatkowych, które potrąca się w momencie ich poniesienia.
Remont a ulepszenie
Nieco inaczej w aspekcie prawa podatkowego rozpatruje się kwestie ulepszania środków trwałych. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy dany budynek lub znajdujący się w jego wnętrzu lokal został rozbudowany, przebudowany lub też poddano go rekonstrukcji albo modernizacji. Ponadto dzieje się tak wówczas, gdy nakłady poniesiona na realizację określonych prac doprowadziły w dłuższej perspektywie czasowej do zwiększenia wartości użytkowej danego obiektu w stosunku do pierwotnej wartości. Wartość taką mierzy się w szczególności zdolnościami wytwórczymi, okresem używania, jakością produktów uzyskanych dzięki przeprowadzonym pracom modernizacyjnym oraz kosztami ich eksploatacji. Bardzo istotne jest w kwestii zaliczenia danych środków do wydatków poniesionych na ulepszenie środka trwałego uzyskanie przez nie określonej wartości w skali rocznej. Limit w tym przypadku wynosi 10 tys. zł. Wszystkie wymienione powyżej warunki muszą być spełnione łącznie. Ponieważ wartość takich nakładów prowadzi do zwiększenia wartości początkowej obiektu budowlanego lub pomieszczenia, trzeba je rozliczać stopniowo w prowadzonych księgach rachunkowych.
Co do zasady, nakłady ulepszenie zwiększają wartość początkową środka trwałego, zwiększając obciążenie kosztami podatkowymi na skutek dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Nie ma tutaj znaczenia, czy dany budynek był już zamortyzowany, czy też dopiero podlega stopniowej amortyzacji. Odpisy trzeba dokonywać od podwyższonej wartości początkowej zgodnie z wcześniej wykorzystywaną metodą. Czas dokonywania takich odpisów kończy się wraz z osiągnięciem wartości początkowej środka trwałego z sumy wszystkich dokonanych odpisów.
Podstawowa różnica między remontem i ulepszeniem polega na tym, że remont uznaje się za rodzaj naprawy, a ulepszenie to inaczej udoskonalenie bądź unowocześnienie. Remont w swej zasadniczej istocie dąży więc do podtrzymania bądź odtworzenia wartości użytkowej pomieszczenia, natomiast ulepszenie ukierunkowane jest na zagwarantowanie korzystającym z pomieszczenia osobom możliwości korzystania z różnych, nowoczesnych funkcji, które wcześniej nie były dla nich dostępne.
Czy można przeprowadzić remont wraz z ulepszeniem?
Może się zdarzyć, że w ramach przeprowadzonych prac modernizacyjnych znajdą się zarówno prace remontowe, jak i ulepszeniowe. W takiej sytuacji organy podatkowe zalecają, aby poszczególne roboty zostały rozliczone osobno tak, aby było wiadomo, które z nich należały do określonej kategorii.
Prace wykonane w ramach remontu obciążają bezpośrednio koszty uzyskiwania przychodu, natomiast prace ulepszeniowe rozlicza się za pomocą odpisów amortyzacyjnych. Wszelkie obowiązki związane z rozdzielaniem kosztów przeprowadzanych czynności remontowych spoczywają na barkach podatnika, który jest zobowiązany do takiego prowadzenia ewidencji, aby koszty zaliczane do poszczególnych podgrup można było wyraźnie odgraniczyć od siebie.
Oddanie do użytku
Budynek lub pomieszczenie biurowe może zostać zakwalifikowane jako środek trwały podlegający amortyzacji, jeśli jest on kompletny i zdatny do użytku w momencie przekazania go do używania. W przypadku budynków i znajdujących się w nich pomieszczeń, trzeba wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy nadają się one w swoim obecnym stanie do spełniania określonych funkcji. Często bowiem zdarza się, że obiekt dostosowany do użytkowania w określonym charakterze, nie jest zdatny do wykorzystywania w innym celu. W takim wypadku wydatki na remont oraz ulepszenie budynku poniesione przed przejęciem nieruchomości zwiększają wartość początkową. Rozlicza się je w kosztach za pomocą odpisów amortyzacyjnych.
Autor: Łukasz Stachurski
Źródła:
